We zijn inmiddels driekwart jaar verder na de verhuizing van mijn moeder en er is weer rust. Voor mijn moeder en voor ons.
Vrolijk
Mijn moeder’s dementie verergert, maar ze is vrolijk en babbelt er nog vol op los. Met grote fantasieverhalen, maar van alle dementievormen vind ik haar Lewy Body nog vriendelijk. Ze geeft zelf aan het er erg fijn te vinden, dus volgens mij hebben we het goed gedaan.
Gewone benadering
En natuurlijk is ze soms erg in de war met haar hallucinaties (en “verhuist” ze weer eens haar spullen… nogal wiedes!). Al met al zit ze in een warme, zorgzame omgeving, waar ze volop meedoet aan dagelijkse zaken, zoals vers eten koken, was opvouwen, zingen etc. Dat houdt de hersenen actief. Ze is veel zorgzamer geworden voor anderen. En je ziet haar af en toe echt genieten van een dansje (heb ik haar vroeger nooit zien doen). Vooral door de fijne begeleiding, van de zorg tot huiskamermoeders, die haar op een gewòne manier benaderen en niet als patiënt.
Buiten wandelen
Ook wandelt ze nog graag, nu onder begeleiding … maar soms glipt ze er vandoor en is ze de zorg te snel af… zo nam ze een keertje de bus, die nét voorreed. En dan die keer dat zij in de tuin stond, omdat zij wél het kleine groene knopje van de nooduitgang had ontdekt…
Risico nemen
Maar dat risico nemen mijn zus en ik. Tenslotte kan ons allemaal iets overkomen als je de deur uitgaat. Maar ik heb allang begrepen dat wij hierin een uitzondering zijn. Terwijl ik het zoveel mensen zo gun. Zover lopen ze niet en zoals een bestuurder van een grote zorgorganisatie deze week zei: “De verpleging heeft soms pijn in de buik, maar de bewoners die een ommetje maken bijvoorbeeld naar hun oude werk, komen eigenlijk allemaal weer terug. Natuurlijk kent iedereen wel 1 verhaal waar het mis ging, maar 90% van de gevallen gaat het goed”. Dat vind ik lef hebben. En ik denk dat vooral de maatschappij gewend moet raken aan mensen met dementie en hun gedrag.
En nu het nog kan en mijn moeder nog zo communicatief is, gun ik haar haar relatieve vrijheid. Met detectiepoorten kunnen ze traceren als ze iets te ver loopt en ‘praten’ ze haar weer terug.
Meer rust
Er is ook veel meer rust voor mijn zus en mij. Want we zijn niet meer bang, bang dat je gebeld wordt dat ze ervandoor is, bang dat er stress is, bang dat we moeten ingrijpen. We hoeven alleen de ‘normale’ zaken te regelen zoals een kapper, tandarts of pedicure.
Ertoe doen
En eindelijk “gezellig” langs gaan, niet te lang, want dat is vermoeiend, maar zoals mijn moeder de laatste keer zei:
“Fijn dat je op bezoek komt, want dat geeft mij het gevoel dat ik er nog toe doe”.
Dat is waar het precies om gaat. Ook al ben je soms dingen vergeten en heb je dementie, je lééft en doet ertoe!
Voor nu eindigt hier mijn verhaal. Ik hoop als jij ook een vader of moeder hebt met (mogelijke) dementie ‘Regie op Dementie’ een wegwijzer, bron van informatie en steun is.
Jouw reactie?
Onderaan dit blog is ruimte voor een reactie op mijn verhaal, een opmerking of mail me jouw reactie. Ik ben heel benieuwd wat van mijn verhaal en/of het platform vind en hoor het graag. Alvast ontzettend bedankt!
…. en de blogs gaan door!
Een nieuw ervaringsverhaal van Sophie, wiens moeder ‘niks’ mankeert. Haar vader zit met een dilemma: hij wil trouw blijven aan zijn vrouw, maar raakt zelf uitgeput. Welke oplossing kun jij dan aandragen?
Regie op Dementie biedt je op één plek logische vervolgstappen op de levenslijn van een oudere met dementie.
Start met het helpen van jouw vader of moeder en klik op onderstaande button voor de belangrijke categorie uit dit blog:
Er zijn in totaal 6 categorieën en 3 kruispunten op de levenslijn van een oudere met dementie. Regie op Dementie bevat meer dan 100 praktische tips, videos, artikelen en links naar organisaties (met name in Haarlem e.o.) die je kunnen helpen.