Mijn moeder moest ter controle naar de tandarts. Maar ze was boos en hield haar ogen gesloten.
Ogen stijf dicht
Tja, dan kom je dus helemaal uit het Westen gereden naar Groningen om met haar naar de tandarts te gaan. Aangekomen bij de kamer zat ze ineengedoken met de ogen stijf dicht. Bij aanraking, praatte ze wel terug, maar zei dingen als ”Jullie moeten niet zo aan me zitten”, “Ga jij naar de tandarts, ik ga naar een andere”. Ze opende niet eens haar ogen toen ze aangaven dat ik, haar dochter, er was. Dit ging het niet worden.
Ik keek de zorgmedewerker aan en zei toen “Zullen we maar even op de gang verder praten?”
Ze is er weer!
Dus ging ik met haar overleggen dat ik haar in deze toestand onmogelijk kon meenemen. Misschien was het opstaan te abrupt geweest, want het was ‘pas’ 10 uur. Totdat de huiskamermoeder ons na 5 minuten kwam halen en zei “Ze is er weer!”
Binnenkomende had ze inderdaad haar ogen open en keek ze verrast naar me op, alsof ik net binnenkwam. Ik ging rustig naast haar zitten en pakte haar hand. Ik kreeg nog een kopje koffie (tegen de schrik) en praatte zachtjes tegen haar. Waarop ze op een gegeven moment zei:
“Ja, we gaan naar buiten!”
Dat liet ik me geen tweede keer zeggen natuurlijk. Iemand haalde haar jas en een ander liep met me mee naar de auto in de parkeergarage. Wat een service weer. Zij kletste intussen alweer honderduit.
Hardop lezen
Daar gingen we op pad. Wat ik zo mooi vind, is dat ze de woorden op alle reclameborden waar we langskomen hardop leest. En ze let goed op of het stoplicht op groen of rood staat. En ze zei: “Blij dat ik geen rijbewijs heb, het zou me veel te druk zijn met al die auto’s”.
Ik gaf nog niet aan dat we naar de tandarts gingen om haar niet af te schrikken. En bedacht toen we de oprit opdraaiden van haar tandarts waar ze al 30 jaar komt “Wat fijn he, de tandarts heeft tijd om je even te ontvangen!”. Het positief omdraaien werkt ;-).
Mondhygiene ondergeschoven kindje
En dat verliep voorspoedig. Dat ze nog haar eigen gebit heeft op haar 88ste is toch een prestatie op zich. En ondanks wat verdachte plekjes geen echte gaatjes. En dat houden we graag zo, want haar een uur of langer, met verdoving, op een tandartsstoel zetten willen we liever niet (meer).
Daarom begrijp ik niet dat mondhygiene zo’n ondergeschoven kindje is bij verzorgingshuizen. Ook bij mijn moeder wordt het tanden poetsen wel goed gedaan, maar zoiets als flossen, wordt slechts mondjesmaat door enkele medewerkers opgepakt. Dat is jammer, want goede gezondheid omvat ook een gezond gebit dat meer aandacht verdient.
Bij thuiskomst kregen mijn moeder en ik een cakje dat er lekker inging. Waarna zij heerlijk ontspannen het servet gaat vouwen, totdat ze die in de vorm heeft zoals vroeger: rechtopstaand. Tot de volgende keer, pfffff!
Dit blog is onderdeel van het platform ‘Regie op Dementie’. Ontstaan vanuit eigen ervaring om te helpen léven met dementie. Het biedt je op één plek logische vervolgstappen op de levenslijn van iemand met dementie.
Start met het helpen van jouw vader of moeder en klik daarvoor op onderstaande button voor het belangrijkste uit dit blog.
Er zijn in totaal 7 categorieën en 3 kruispunten op de levenslijn. Regie op Dementie bevat meer dan 100 praktische tips, videos, artikelen en links naar organisaties (met name in Haarlem e.o.) die je kunnen helpen.